Op basis van vertrouwen of wantrouwen?
Vertrouwen of wantrouwen?
Ik dacht vandaag nog even aan een opmerking die ik vorige week in een tv-serie hoorde. Het kwam erop neer dat er meer wordt gere(a)geerd op wantrouwen dan op vertrouwen.
Als je dat zo eens nagaat, klopt dat helaas inderdaad. En dat doet mij altijd weer denken aan het gezegde: ‘Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten’.
Wantrouwen
De Belastingdienst, overheden en semi-overheden gaan nogal eens uit van wantrouwen. Hoewel je je daar het e.e.a. bij kunt voorstellen, zorgt het vaak ook voor wederzijds wantrouwen. Het grote voorbeeld van het moment is de Wet DBA. Deze wet gaat vooral uit van het idee dat vele ZZP’ers geen ondernemers zijn en dat er veelal sprake zou zijn van fictief dienstverband. Zie ook deze blog van Flexnieuws Wantrouwen dus.
Mijns inziens is wantrouwen een vorm van angst. Angst is een slechte raadgever. Oftewel, waar ben je bang voor? Waar is de overheid bang voor? Nederland is al eeuwen een ondernemersland. Dat is toch juist mooi? Laat mensen ondernemen! Waarom dat wantrouwen?
De Wet Werk en Zekerheid heeft ook een aantal elementen gebaseerd op wantrouwen. Jammer, heel jammer.
Is zelfregulering de oplossing? Ik geef toe dat zelfregulering niet altijd werkt. Wij mensen hebben een leider nodig. Zo zitten wij nou eenmaal in elkaar. Echter, wij hebben allemaal een schouderklopje nodig en ons ‘eigen winkeltje’ om zelfstandig te beheren.
Ik pleit daarom voor de ‘gulden middenweg’.
Vertrouwen
Bij vertrouwen hoort stimuleren. Denk maar eens aan een klein kindje dat leert lopen. Die stimuleer je door dat kindje aan te sporen naar je toe te lopen. Je stem verandert en je bemerkt de positiviteit op jezelf en het kindje. En dat werkt!
En jouw Directeur? Gaat hij of zij uit van vertrouwen of wantrouwen? Oftewel, zit hij vooral op de ‘controlerende stoel’ of is hij of zij die stimulerende persoon die het personeel vertrouwt en waardoor de kwaliteit en effectiviteit van werk en niveau hoger is?
Ik hoop van harte dat het laatste het geval is!